شیفت عصر بود،مطابق روتین بخشمون بعد از تحویل گرفتن مریضا رو صندلیه کنار مریضا نشستم شروع کردم ب گزارش نویسی….
صدای آرام مردی آمد ،صدای پخته و در عین حال ارامش دهنده آقایی بود مسن که خانمش در حال تمیز کاری منزل از چهارپایه سقوط کرده بود و دچار خونریزی مغزی و شکستگی اندام ها شده بود ...
بعد از چند روز وضعیتش رو به بهبود رفته بود و روزای اخرش در ICU بود ٫ نگاهی بهشون انداختم عاشقانه ی خاصی در چشم های جفتشون موج میزد ...
از روزای خوبشون برایش میگفت از خاطراتی که باهم ساختن ...
از کلامش امید به زندگی و سلامتی دوباره میچکید…
رویم را برگرداندم تا کلامشون رو ادامه بدن …ملاقاتش که تمام شد رفتم ازش پرسیدم که
چه اتفاقی افتاده...!؟
از اتفاق نگفت درحالی که چشماش حلقه از اشک بوداز همدمش گفت کسی که۵۳سال از زندگیش را همراهی کرده بود ،بچه هایش را بزرگ کرده بود،در روزهای ناخوش احوالی پرستارش بود ،سفره اش را پربرکت کرده بود،یار روزهای سختش بود …
و تنها چیزی که ازم میخواست اطمینان از برگشت سلامتی یارش بود ...
محو نگاهش شدم لبخند زدمو از انتقال دادن مریضش ب بخش گفتم …
تشکر کرد و رفت ...
همیشه حق با مادرم است آدم باید عاقبت بخیر باشد ...
من چهره عاقبت بخیری رادیدم ...