سخت‌ترین نبرد ....
همونیه که توی سکوت با خودت داری ...
جنگی بی‌نام و نشان، بی‌تماشاچی، بی‌تشویق ...!!!
جایی که زخم‌ها صدایی ندارن، اشک‌ها قضاوت میشن و لبخند، تنها سپریه برای پنهان کردنِ ویرانیِ درون ...

شب‌ها خودت را دلداری می‌دهی، در حالی که دروغ می‌دانی تمامِ واژه‌هایت را ...
روزها وانمود می‌کنی خوبى ...
فقط برای اینکه جهان نفهمد چقدر خسته‌ای ...!
و در عمقِ این سکوت، روحی ایستاده که هنوز نمی‌داند دارد می‌جنگد ...؟!
یا آرام آرام، تسلیم می‌شود ...