گاهی آدم ها بیصدا از زندگی مان میروند...
نه قهر میکنند، نه خدافظی، نه حتی گله ای.
فقط کم کم کمرنگ میشوند،
پیامشان کمتر میشود، صدایشان دورتر، حضورشان بی اثرتر.
وما، آنقدردر شلوغی روزهایمان غرقیم که نمی فهمیم...
نمی فهمیم کسی که روزی برایمان
"همه چیز"بود، دارد تبدیل میشود به یک"خاطره گُنگ".
حواسمان باید باشد...
به آنهایی که ساکت میشوند، اما هنوز نگاهشان
پر از حرف است.
به انهایی که میخندند، اما لبخندشان بوی خستگی میدهد.
به آنهایی که همیشه اول احوالمان را می پرسیدند وحالا ماه هاست منتظر یک سلام ساده از ما مانده اند.
ادم ها همیشه با دعوا و فریاد نمی روند،
بعضی ها در سکوت، در بی تفاوتی، در بی خبری محو میشوند.
و وقتی بالاخره دلمان برایشان تنگ میشود،
دیگر دیر شده...
دیر برای گفتنِ" دلم برات تنگ شده"،
دیر برای جبرانِ نپرسیدن،
دیر برای نگه داشتن.
حواسمان باید باشد...
به ادم های ساکتِ زندگی مان،
به رفیق هایی که همیشه گوش دادند و هیچ وقت گله نکردند،
به عزیزانی که دلشان پُر بود اما فقط لبخند زدند.
دنیا پر از دل هایی ست که با یک توجه ساده زنده می مانند
و با یک بی تفاوتی آرام می میرند.
گاهی تمام محبتِ دنیا خلاصه میشود
در یک پیام کوتاه، یک تماس ساده،
یا یک پرسشِ از ته دل: "خوبی؟"
و همین میتواند نجات دهد دلی را که
مدت هاست دارد می میرد از تنهایی.
حواسمان باشد،
ادم ها همیشه همانطور که هستند نمی مانند.
اگر دیر بفهمیم،
روزی میرسد که فقط عکس هایشان مانده،
و ما با حسرت بگوییم:
"کاش زودتر فهمیده بودم...