من دلتنگیِ تو رو همه جا با خودم حمل میکنم...
حتی وقتی همه فکر میکنن خوشحالم...
حتی وقتی قهقهه میزنم و صدای خنده هام همه جارو پُر میکنه...
حتی وقتی بهت فکر نمی کنم...
حتی وقتی حواسم بهت نیست...
حتی وقتی اسمِ خاص و قشنگت توی سرم تکرار نمیشه...
حتی وقتی سعی میکنم بدیهاتو پیدا کنم تا ازت متنفر باشم،باز هم دلتنگتم...
من حتی دلتنگِ بدی هاتم میشم...
دلتنگی برای تو، بهترین عادتِ منه...
من دلتنگ شدن، برای تورو دوست دارم...
این دلتنگی برای من مایه ی آرامشه، نه عذاب...
و حسِ عجیبی رو بهم اضافی میکنه...
شبیه به حسِ دو خط موازی که در بینهایت های دور، بالاخره در عینِ ناباوری به هم میرسن...
من و دلتنگیِ تو، با هم همزیستیِ مسالمت آمیزی پیدا کردیم، یه همزیستیِ جدا نشدنی و ابدی...
حتی توو خواب، حتی توو مرگ...