اصلا به من چه اگر فلاسفه و آگاهان تا ابد بر سر معنای خلقت

اصلا به من چه اگر فلاسفه و آگاهان تا ابد بر سر معنای خلقت و چيستی برزمند؟

يا اگر دنيا هر روز سخت تر و پيچيده تر شود؟

من تا هستم، بر بلندای صليب علاقه كودكانه و سرمست خونابه های دلم را آواز خواهم خواند كه اشهد انا ما تنها خلق شديم برای دوست داشتن و دوست داشته شدن...

شما سياست بورزيد و تحليل هبه كنيد به عالم ، من همان چندثانيه را كه چشمهای مهربانی نگاهم كرد و لبخند زد بر ميدارم و در راه بی برگشت از زمين عاقلان دور خواهم شد.

شايد باد به گوشتان رساند كه ديوانه عاقبت در ماسه های طلايی ساحل گيسوان كسی ، لبان نازک و سُرخ آرامش را بوسيد ...

تو نگاهم كن ، حتی اگر من وانمود كنم حواسم نيست ...