قهرمانان بی نشان

زمین اش طلوعی است از کهکشان
زمانش سرودی ست از بی زمان

کسی گر نداند که جنگیده کیست
نمی‌فهمد ایران چه رنگینه زیست

کسی سر نهاد آنچنان بر هلاک
که معنا دهد واژه ی خاک پاک

یکی دیده بانی ست در خط و خال
یکی شب نگاریست در قید حال

یکی خاک می‌کاود از ریشه‌ها
که پی می‌برد راز اندیشه‌ها

یکی بر فراز خطر جان دهد
یکی نغمه اش را به ایران دهد

نه تنها دلاور که آیینه اند
که با اشک و آتش فروزینه اند

و آن مرد خاموش در گرد و دود
که از چکش او وطن زنده بود

سکوتش ستون و عرق آیه اش
زمین سبز به گام و سایه‌اش

و آن زن که در سینه‌اش آتشی ست
ولی لب فرو بسته چون دلکشی ست

مزار شهید است گهواره‌اش
و آواز لالایی اش پرچمش

کجایید ای بی‌نشانان نور
که خاک از صدای شما پر ز شور

نه نامی نه چهره نه سنگی بلند
ولی قله اید از ازل تا ابد

محمد خوش بین