پژواک - پارت نهم

سالها گذشت.
مدرسه حیاط نم زده تور پاره ی بسکت... همه در غبار گذشته مانده بود.

جونگکوک حالا سی ساله بود کت طوسی اش همیشه اتو خورده عینکش ته گرد و دفتر یادداشتش پر از خطوط منظم و آرام استاد روان شناسی جرم در دانشگاه سئول کسی که درباره ی رفتار مجرمانه در نوجوانی تدریس می کرد بی آنکه کسی بداند خودش زمانی وسط همان تاریکی ایستاده بوده.

هر بار که اسم تهیونگ در ذهنش برق میزد نفسش برای لحظه ای تنگ میشد.

اما سالها بود خبری از او نداشت.

فقط گاهی در خواب صدای زمزمه اش را میشنید:
"بازی خودش تصمیم میگیره خرگوشک..."
_______________________________
آن شب هوا بوی دود میداد.

کلاس تازه تمام شده بود و کوک آخرین دانشجو را بدرقه کرد.

در پارکینگ خلوت نور مهتابی چشمک زن بود.

کلید ماشین را درآورد اما صدای کفش روی زمین سیمانی و سایه ای پشت ستون او را متوقف کرد.

. استاد جونگکوک هنوز دیر نشده برای برگشتن به بازی

صدای بم و آشنا درست از پشت سرش قلبش فرو ریخت آرام برگشت.
تهیونگ بود.

اما نه آن تهیونگی که با هودی خاکستری و لبخند باریک در حیاط مدرسه می ایستاد.

کت مشکی بلند پیراهن سفید حلقه ی نقره ای روی انگشت و نگاهی که دیگر فقط سرد نبود - بلکه خطرناک بود.

موهایش کوتاهتر صورتش جدی تر و اطرافش دو مرد تنومند با لباسهای یک دست سیاه

جونگکوک نفس زنان گفت
تهیونگ؟
چطور...

تهیونگ جلو آمد.

لبخند زد همان لبخند قدیمی اما با زهر در تهش

همیشه فکر میکردم تو از بازی فرار کردی ولی انگار هنوزم داری قوانینش رو مینویسی فقط این بار توی کلاس درس

کوک عقب رفت اما مرد پشت سرش بازویش را گرفت:
_ولم كن... این دیگه چیه؟

تهیونگ بی صدا گفت:
_یه دعوت نامه است خرگوشک برای برگشت به جایی که واقعا بهش تعلق داری

کوک تلاش کرد خودش را رها کند اما بوی تند فلز سرد
نزدیک بینی اش آمد - پارچه ی سفیدی که به دهانش چسبانده شد.
آخرین تصویری که دید چشمان تهیونگ بود - آرام تاریک و مطمئن..