قلبم را جا گذاشتم

قلبم را جا گذاشتم...
میان خاطراتی که هر نیمه‌شب
از عمق زخم‌هایم می‌رویند و دوباره می‌میرند

گاهی خودم را می‌بینم
-غرق در تو؛
در تصویری که دیگر واقعی نیست..

اشک‌هایم آرام برمی‌گردند
مثل شبنم بر گلبرگ های پژمرده‌ی گذشته
و جان تازه‌ای به چیزی می‌دهند
که دیگر زنده نیست..

در میان عطر محو خاطره‌ها
و سرمای تنهایی،
گم می‌شوم...
شاید اگر سکوت این شب تمام شود
خودم را -حتی برای لحظه‌ای
پیدا کنم..