🐋
[1]
بنویس آن‌که سر در برابر عالم، خم نمی‌کرد
محتاجِ سر انداختن بر زانوی نوازش بود...
[2]
نمی‌شود همواره استوار بود. گاهی نیازمند امان‌خانه‌ای هستیم که بتوانیم بدون وحشت از هر قضاوت، فرو بریزیم. حتی وحشی‌ترین حیوانات، گاه دلتنگِ مهری هستند که آن‌ها را اهلی کند، آدمیزاد که دیگر جای خود دارد.
[3]
کارهای زیادی هست که انجامش برایم میسر است. اما نمی‌دانم چرا باز هم هوس انجام آن کارهایی را دارم که اکنون میسر نیست. مثلاً دلم می‌خواهد جایی بساط بوم و رنگ داشته باشم و بتوانم نقاشی کنم بدون آنکه نیاز باشد بعدش وسایلم را جمع کنم.
[4]
شاید مضحک باشد! اما نیازمند فریبم. دوز خفیفی از اغفال. حربه‌ای وسوسه‌انگیز. حیله‌ای کارآمد اما امن. آن‌قدر که کسی بتواند به طعمه‌ای، مرا از اسارت خواندن و نوشتن و از این آوار کتاب و کاغذ بیرون ببرد. گرچه بیرون دائم بساط به‌به و تشویق پهن است اما گاهی خودم را مانندِ غرقه‌ای در آب تجسم می‌کنم که نزدیک است خفه شود اما تماشاگران در ساحل، تحسینش می‌کنند که چقدر خوب زیرآبی رفته!

🦋
‌‌‌#کپی_از_مطالب_عکس_ممنوع⛔
#خاص #ستایش_قلب_سربی
#لایک_فالو_کامنت_یادتون_نره
#کپی_ممنوع🚫 #شخصی #آغوش #ویسگون #شهر_باران #تنهایی #دلتنگی