کاش فرشته ای هم بود و آدم ها را
هر کجای زمانه که خسته می شدند ،
بر می داشت و می برد وسطِ کودکی هایشان رها می کرد .
همانجا که اسباب بازی ها کم بود
و دلخوشی ها زیاد،
مشکلات؛ ساده و کوچک بود و
قلب ها بزرگ...
گلدان ها پر گل بود و خانه ها همیشه بوی صمیمیت و عشق می دادند.
باید فرشته ای باشد که آدم ها را هر زمان که کم آوردند ، بردارد و ببرد به یک عصرِ جمعه ی زمانِ کودکی که بزرگترین اندوه و فاجعه ی دنیا ، تکالیفِ نانوشته شان بود. :)