ای ستارهها که برفراز آسمان

ای ستاره‌ها که برفراز آسمان
بانگاه خود اشاره‌گر نشسته‌اید
ای ستاره‌ها که از ورای ابر‌ها
برجهان ما نظاره‌گر نشسته‌اید
آری‌ این منم که در دل سکوت شب
نامه‌های عاشقانه پاره می‌کنم
ای ستاره‌ها اگر به من مدد کنید
دامن از غمش پر از ستاره می‌کنم
با دلی که بویی از وفا نبرده است
جور بیکرانه و بهانه خوش‌تر است
در کنار این مصاحبان خودپسند
ناز و عشوه‌های زیرکانه خوش‌تر است
ای ستاره‌ها چه شد که در نگاه من
دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟
ای ستاره‌ها چه شد که بر لبان او
آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟
جام باده سرنگون و بسترم تهی
سرنهاده‌ام به روی نامه‌های او
سرنهاده‌ام که در میان این سطور
جستجو کنم نشانی از وفای او
ای ستاره‌ها مگر شما هم آگهید
از دورویی و جفای ساکنان خاک
کاین‌چنین به قلب آسمان نهان شدید
ای ستاره‌ها، ستاره‌های خوب و پاک
من که پشت‌پا زدم با هر‌چه هست و نیست
تا که کام او ز عشق خود روا کنم
لعنت خدا به من اگر به جز جفا
زین سپس به عاشقانِ باوفا کنم
ای ستاره‌ها که همچو قطره‌های اشک
سر به دامن سیاه شب نهاده‌اید
ای ستاره‌ها کز آن جهان جاودان
روزنی به سوی این جهان گشاده‌اید
رفته است و مهرش از دلم نمی‌رود
ای ستاره‌ها، چه شد که او مرا نخواست؟
ای ستاره‌ها، ستاره‌ها، ستاره‌ها
پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟