تو دلت سنگ و دلم چشم به در دوخته است

تو دلت سنگ وُ دلم چشم به در دوخته است
نزن آتش به درختی که خودش سوخته است!

گُلِ من سرکش وُ زیباست، دل آراست، ولی
حیف! در سینه جفا وُ ستم اندوخته است...