#Gentlemans_husband
#Season_two
#part_156


_یکم استراحت کن... من میرم پایین خب؟

اخیشی توی دلم گفتم؛ واقعا
به تنهایی نیاز داشتم

+باشه برو بسلامت عشقم نگران منم نباش اوکیم

بو/سه ای روی گونم کاشتو ازم دور شد
درو بهم کوبیدم، لباسامو دراوردم.
موهامو باز کردم و کولرو زدم.
دقتی به درجش نکردم ببینم تا چه حد سرده!
هوا دیگه گرم نبود ولی اونقدر اعصابم خورد شده بود که داشتم اتیش میگرفتم..
اوایل پاییز بودیمو تا سرما چیزی نمونده بود
هوف
بازم درس! 
هرچند تصمیم داشتم زیاد مدرسه نرم و خونه درسمو بخونم
اگه هم توی اون امتحانی که جونگکوک دربارش
صحبت میکرد قبول شم دیگه اصلا لازم
نیست تا زمان کنکور صبر کنم و میرم سرکار.
با فکر جونگکوک دوباره اعصابم خورد شد
پتو رو روی خودم کشیدم و هندزفری گذاشتم
اهنگ ملایمی پخش کردم و سعی کردم
بخوابم
ولی مگه میشد؟
اون از تحقیر صبح عمه بزرگ که منو خدمتکار خطاب کرد
این از تحقیر شدنم توسط شوهرم و دختر عمش!
مگه تقصیر منه که این سرنوشتو دارم؟
من توی این ماجرا هیچ کاره بودم
شاید حق با لینا بود
شاید باید خودمو میـ..کشتم
نه؟
وای لیلی بازم که داری خودتو میبازی دختر!

حدود بیست مین این ور اون ور کردن بالاخره چشمام گرم شدو خوابم برد
نمیدونم چقد گذشت که با حس سردی به شدت زیادی چشمامو بزور باز کردم
کی انقدر سرد شدهوا؟
از شدت سرما میلرزیدم و همین لرزیدنم بهم نای نمیداد که بلند شم و کنترل کولرو بردارم
همونجور زیر پتو از شدت سرما میلرزیدم.. انگار پاهام توان بلند شدن نداشتن
میخواسنم بلند شم
ولی نمیشد! انگار دلم نمیخواست از زیر پتو بیرون بیام
چند دقیقه به همین منوال گذشت
مطمئن بودم اینطور پیش بره زنده از این اتاق بیرون نمیرم!
ولی انگار پاهام به هیچ وضع نمیتونستن حرکت کنن

«ویو جونگکوک»

دیگه کم کم داشت غروب میشد و وقت جشن شبانه بود.
رو به یونگی گفتم

+میرم لیلی رو بیارم خودتون بقیه کارا رو انجام بدین
_برو داداش

175 لایک