توضیح دادنش برای بقیه سخت است اما گاهی عامدانه به سهم خود

توضیح دادنش برای بقیه سخت است اما گاهی عامدانه به سهم خودت از آن که دوست داری بسنده میکنی. سهمی اندک اما دلربا.
گاهی یک تماشا، گاهی یک حرف ساده، گاهی حتی یک عبور بی کلام و بی نظاره.

فکر می‌کنم برای ناکامان، تماشای کسی که دوستش دارند، شکلی از "داشتن" اوست.
این را مخصوصا کسانی خوب بلدند که از دست داده‌اند، و بعد از دست رفته‌اند. آدم هایی درجه دو، آن هایی که همیشه بازیگر نقش مکمل بوده‌اند. یا خواسته نشده‌اند، یا نتوانسته‌اند - به جبری وسیع - بخواهند، یا خواسته‌اند و نرسیده‌اند، یا لای پرهای سپید دلشان آنقدر زخم پنهان است که کبوتر علاقه برای همیشه از شوق پریدن افتاده.

و این یعنی آدمی که گاه به احترام عطش یا نیاز تو گفته یا ناگفته اجازه می‌دهد در سهم کوچک خودت سرخوشانه برقصی، شمایلی از شفا را در بودن نامرئی خودش برای دوام تو پنهان کرده.
شفایی نه برای عبورت از ملال و مصیبت، تنها برای طاقت آوردن و ادامه دادن...

آن آدم دیوانه از من رفته ، و دیگر این کلمات جرات ندارند از این واضح‌تر با همه درباره تو حرف بزنند ، و در جمله آخر تو را ببوسند...