از من منی ماند که شوق ماندن ندارد.!

قلبم‌درد‌می‌کنه‌بیشترازهمیشه،انگارهمه‌ی‌خستگی‌های‌دنیا‌روی شونه‌هام‌نشسته،‌مثل‌باری‌که‌هرلحظه‌سنگین‌ترمی‌شه‌واجازه‌
نمیده‌حتی‌یه‌لحظه‌راحت‌نفس‌بکشم،هرتپشش‌صدای‌بغضیه‌که
توی‌گلوم‌گیر‌کرده‌ونمی‌ذاره‌حرف‌بزنم،‌خاطرات‌مثلِ‌سیل‌از‌توی‌ذهنم
رد‌میشن‌و‌هرکدومشون‌یه‌تیکه‌ازمنوباخودش‌می‌بره،‌جوری‌که‌دیگه خودموتوی‌آینه‌نمی‌شناسم،‌فقط‌یه‌چهره‌ی‌خسته‌می‌بینم‌که‌ازبس جنگیده،حتی‌لبخندشم‌بوی‌درد‌می‌ده.