به نظر من دوست داشتنی که دست و پای آدم را غل و زنجیر کند،نه علاقه ست نه عشق...
بیشتر یک حسِ مالکیت و انحصار طلبانه ی آزار دهنده ست که قادر است اساسِ رابطه را سست کند...
شاید شما هیچوقت نفهمید،
شاید طرفتان هیچوقت نگوید،
اما آدم ذوق می کند وقتی می بیند تماس از دست رفت،اما رابطه از دست نرفت!
اشکالی ندارد که نتوانسته جواب شمارا در آن لحظه بدهد.
وقتی درکت میکند
حس خوبی داری، حس خوبی داری وقتی می فهمی طرفت از تمام کارهایت دقیقا همان برداشتی را می کند که باید.
این "اعتمادِ متقابل"،
این که شما طرفتان را "بفهمید" و او هم شما را "بفهمد" ،
این "درک شدن" ،
عجیب مطلوب است
عجیب هوای رابطه را دل چسب می کند...
مهساپناهی