عاشقانه های شبنم درکنارزندگیم

شده‌ام اسیر غربت به نگاه دلفریبت
پس از این وطن ندارم، تو بخواه، این غریبت
تو چنان به دل نشستی که هوای دیگرم نیست
و چه ساده مات گشتم من از آن رخ عجیبت
تو شدی شبیه حوا، چه تناسب قشنگی
منم آدمی که آمد به سراغ باغ سیبت
به خدا پناه بردم به تو سر براه باشم
نکند که دور گردم همه عمر، از نصیبت
بنگر که قلب شیدا نزند مگر به لطفت
که همیشه جان بگیرم، من از آن دل نجیبت