•در انتهای تموم نا امیدی هام،
به نقطه نوری رسیدم
که وقتی واردش شدم،
خدا اونجا بود!
در نهایت تموم محبتایی که خواستم؛
فقط محبت خدا بود.
میدونم آسونی و دلخوشی زود گذره.
میدونم این دنیا، دنیای مطلق ها نیست.
میدونم تنها خداست که اول و اخر از اوست،
اما راستش گاهی غافل میشم خوب چه میشه کرد؟
انسانم و انسان؛
چقدر فراموش کاره، آه از این غفلت و فراموشی. ..
من خدارو تو اوج نا امیدی خودم دیدم
و این روز ها هربار که ناراحت و غمگین میشم
، به سمتش میدوم و از اون
.بی نیازی میخوام
،اون میتونه، اون قادر مطلقه
، اون تنهام نمیزاره. عشق خدا
خالصه و اون مطلقا خوبه و
من از اعماق وجودم باورش دارم
خدایا شکرت که تو خدای منی.