حتما بخونید

در زمان خلافت امام علی (ع)، یکی از یاران ایشان به نام «سعد بن مسعود ثقفی» از طرف امام (ع) حاکم مدائن بود. در آن دوره، در منطقه خراسان فتنه‌ای رخ داد و مردم آنجا دچار مشکلات زیادی شدند. در این زمان، «عبدالله بن عباس» که حاکم بصره بود، نامه‌ای به امام علی (ع) نوشت و پیشنهاد کرد که سعد بن مسعود را برای حل مشکلات به خراسان بفرستند.
اما امام علی (ع) با این پیشنهاد موافقت نکردند و در پاسخ به نامه ابن عباس نوشتند: «من سعد را برای این کار نخواهم فرستاد؛ چراکه او در شهر خود با فقر و فساد دست و پنجه نرم می‌کند و نمی‌تواند شهر خود را ترک کند و به جای دیگر برود. چگونه می‌تواند به شهری دیگر رسیدگی کند در حالی که شهر خودش درگیر مشکلات است؟»

سپس امام (ع) سعد بن مسعود را از حکومتش عزل کردند و به او دستور دادند که به کوفه بازگردد. امام علی (ع) به سعد فرمودند: «وظیفه تو این است که در شهری که تو را مسئول آن قرار داده‌ام، به مردم رسیدگی کنی و مشکلات آنان را حل کنی. ترک کردن مردم شهر خود به بهانه کمک به شهری دیگر، خلاف عدالت است.»
این داستان نشان‌دهنده اهمیت مسئولیت‌پذیری و اولویت‌بندی مشکلات در دیدگاه امام علی (ع) است. ایشان معتقد بودند که هر حاکمی باید ابتدا به مشکلات مردم خود رسیدگی کند و سپس به کمک دیگران بپردازد.
اگر مایل بودید، می‌توانم داستان دیگری از زندگی ایشان برای شما نقل کنم.