دهه هفتاد که برای اولین بار این آهنگ گروه متالیکا را شنیدم خوب یادم هست چگونه زیر بار انتقاد اطرافیان دلم شکست...
آخر دختری که تا چند صباح قبل تمام سرگرمی اش در خانه، گوش کردن به کاست های قدیمی مجموعه گل‌های رنگارنگ بود و گهگاهی هم برای دل خودش تک نوازی میکرد و می خواند...حالا در اتاقش همه چیز بود، از کریس دی برگ تا الویس پریسلی!
جو کلاس های زبان بود و آهنگ های مدرن تاکینگ!
اما این آهنگ، که بخاطر گیتار الکتریک مقبول خانواده سنتی پسند آن زمان نبود، یک دنیا حرف برای یک دختر نوجوان داشت!
آهنگی که می‌گفت، برای همیشه اعتماد کن به کسی که هستی، و دیگر هیچ چیز اهمیت ندارد....
و این بزرگترین درس زندگی در این آهنگ بود....
forever trust in who you are
and, nothing else matters...