اربابِ من!
امیدم به تو است و، از تمامِ درد ها به تو و حرمت پناه میبرم...
آری،دلم شکسته است..
از نامردیِ دنيا و زخم زبان های مردمش!
دلم شکسته است از همه،حتی خودم...
یا بهتر است بگویم:بخصوص خودم!
از شرِ گناهانم،به آغوشت پناه می آورم
مرا بپذیر!مرا، در آغوش بکش که سخت
محتاجِ محبتِ توام...
مولای من!نگاهی کن به این گنه کارِ روسیاه...
تا شاید برگردد...
نگاهی‌ کن،تا شاید قلبِ بی قرارش آرام شود!
آری ،تویی پناهِ من !تویی امیدِ من...
تا تورا دارم ،از این دنیای پوچ بیزارم :
جانِ مادرت خودت را از من نگیر !💔😭