آدمهایی هستیم همیشه منتظر

آدم‌هایی هستیم همیشه منتظر...
گاهی منتظر رفتن کسی
و گاهی برگشتن دیگری...
اما انتظاری هست دردناک تر از تمام این‌ها...
گاهی منتظریم کسی دوستمان بدارد...
حیف از ما و چشمه‌ی احساسمان که به پای کسی خشک شود که جنس انتظارمان را نمی‌فهمد...
یک روز می‌آید دیر یا زود،
که می‌بینیم از خودمان یک مشت خاطره داریم تنها تنها...
سر تا تهش جایی ایستاده ایم به انتظار،
که آنجا نه دل گذشتن داشتیم و نه جرات بازگشت...
بگذریم از این آدم‌ها؛
منتظر دوست داشته شدن نمانیم!..
کسی اگر دوستمان داشته باشد،
درنگ نمی‌کند...