ساعتهای زادی پشت پنجره میشنم و آدما رو تماشا مینم آ

ساعتهای زيادی پشت پنجره می‌شينم و آدما رو تماشا می‌كنم. آدمايی كه تند‌تند راه می‌رن حتما يه جايی، كسی رو دارن كه منتظرشونه، اونايی كه يه گوشه ايستادن، قطعا منتظر كسی هستن كه نفس‌نفس داره مياد. اما آدمايی كه سرشون پايينه و آروم و تنها قدم می‌زنن، حتما دارن به كسی كه نيست فكر می‌كنن. بنظرم، لذتی كه در «انتظارِ محال» هست، در «رسیدن» نيست. واسه همين که می‌گن:
«بعضی آدما رو بايد يك‌بار ديد و يك عمر بهشون فكر كرد».
#منی‌ك‌پرازآرزوهای‌محالم‌چیکارکنم؟🌼🍃