و شب اهی

‌و‌ شب   ڪَاهی
ناجیِ آدم‌هاست
وقتی آدم به جایی می‌رسد ڪه
به جز خواب؛
هیچ‌چیزِ دیڪَری آرامَش نمی‌ڪند،
جایی ڪه از زمین و زمان
خسته و ڪَریزان می‌شود..
جایی ڪه دیڪَر انڪَیزه ای نیست،
امیدی نیست، پناهی نیست ...
همان جایی ڪه صبح
آغازِ فرو پاشی و ویرانی ست ....!!