مولانا میفرماید :عشق زمینی پُلی به سوى عشق الهی است. از دیدگاه مولانا ، تجربه یک عشق زمینیِ واقعی، روح آدمی را آماده جهش های بلندتر و عشق ورزی مستقیم به "خداوند" میکند.
با این حال مولانا گاهی اوقات از تمثیل دیگری استفاده میکند که فهم متفاوت او از رابطه ی عشق زمینی و عشق الهی را نشان میدهد مولانا مدعی است،
آدمی برای ادراک روح جهان که همانا خداوند است، به دو آینه نیاز دارد: قلب خویش و قلب معشوق خویش ،عاشق آینه خود را در برابر آینه معشوق قرار میدهد و به محض برقراری پیوند عشق این دو آینه یکدیگر را تا بی نهایت باز می تابانند ،بی نهایت در فضای میان دو آینه جلوه میکند. تفاوت تمثیل آینه و تمثیل پل مهم است: آدمی هنگامی که از پل میگذرد و به سوی دیگر قدم میگذارد دیگر نیازی به پل ندارد؛ اما مشاهده امر بینهایت کاملاً به حضور هر دو آینه وابسته است. به بیان دیگر در تمثیل پل عشق زمینی تنها ارزش وسیله ای دارد و هنگامی که آدمی به خدا رسید معشوق به کلی بی اهمیت میشود؛ اما در تمثیل آینه عشق زمینی ذاتا ارزشمند است ،چرا که امر قدسی تنها از دریچه وجود معشوق قابل درک است. خداوند در فضای میان دو انسان جلوه می کند
برای مولانا مذهب عشق» به معنای نفی این دین و آن دین نیست بلکه مرتبه بالاتری از معنویت است. تجربه شخصی مولانا از عشق نقطه عطفی در خداشناسی او بود، نوعی "انقلاب کوپرنیکی" برای مرد خدا ،این خداست که مرکز جهان معنویت است نه این دین و آن دین خاص و هدف، مواجهه با خداوند است . ورای هر پرده و حجابی حتی حجاب دین به همین دلیل است که مولانا خودش را پیرو مذهب #عشق می نامد
مولانا هم مانند افلاطون عشق را پاسخی به زیبایی میداند عاشق باید به تمام انواع زیبایی در این جهان حساس باشد.
مولوی میگوید: در مذهب او نگریستن به این کتاب و آن کتاب برای شناخت خدا کار بیهوده ای است؛ برای شناخت خداوند باید در زیبایی معشوق نگریست.
عشق کیمیاگر است و خاک و مس را به طلای ناب تبدیل می کند و شمس تبریزی می گوید:

عشق سفر است. مسافر این سفر چه بخواهد چه نخواهد، از سر تا پا عوض می شود کسی نیست که رهرو این راه شود و تغییر نکند
"بابت آزردن نگاهتون ببخشید" 🙏🏻💙🌹
U҉N҉F҉O҉R҉G҉I҉V҉E҉N҉