آن قولی که در عمق چشمانت خانه داشت همان سنگی بود که بنای

آن قولی که در عمق چشمانت خانه داشت، همان سنگی بود که بنای دنیایم را بر آن نهادم. حالا که خرده‌هایش را از زیر آوار جمع می‌کنم، می‌فهمم که بزرگترین خیانت، اعتماد به سنگ نبود، بلکه باور به ماندن تو بود و این ناامیدی، تنها میراثی است که از آن بنای شکسته باقی مانده است