همه ما یک عذرخواهی به احساس خود بدهکاریم

همه ما یک عذرخواهی به احساس خود بدهکاریم،
زمانی که برای نگه داشتن آدمهای اشتباه پافشاری کردیم!
آن زمان که دروغ شنیدیم و سکوت کردیم...
جایی که باید می رفتیم اما ایستادیم!
از هیچ و پوچ رؤیا ساختیم و ذوق کردیم!
برای فرار از حقیقت لج کردیم
و لج کردیم و لج کردیم...!
خاموش کن فانوس وابستگی ات را،
گاهی چه اصرار بیهوده ایست
اثبات دوست داشتن مان به آدمها !
معرفت های بیجایمان ، مهربانی های الکی مان،
تلاشهای بی مورد برای حفظ رابطه هایمان...!
وقتی برای بعضی آدم های امروزی،
خوبی و بدی یکسان است....

# بدون مخاطب