تا که بودیم نبودیم کسی

تا که بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی همنفسی

هیچ کس با دل ما یار نبود
مونس و همدم و غمخوار نبود

پیر و برنا و زن و مرد دیار
نه به باطن که به ظاهر غمخوار

همه با داعیه ی همدردی
چه گروهی چه به معنا فردی

گاه گاهی که محبت کردند
همه آلوده ی منّت کردند

سینه ای بود و سراسر غم بود
دل در آن غمکده خوش محرم بود

چون یتیمی سرِ راه افکنده
یوسفی بود به چاه افکنده

الغرض زندگی دنیایی
همه محنت ، همه جانفرسایی

طی شد و مرگ نه دلخواه رسید
تا بیاریم به لب آه رسید