بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
تو‌ هرگاه خودت باشی، مقدسی.
و هرگاه بخواهی ادای مقدسین را در بیاوری، نامقدس می‌شوی.
‌تقدس، خودِ واقعی بودن است. تقدسی بالاتر از این برای انسان نمی‌ شناسم.
پس نگذار در نگاه دیگران مقدس جلوه کنی در حالیکه خودت می‌دانی آن چیزی نیستی که آنها می‌نگرند.
‌ یک سالک خودش را از خطر مقدس‌ مآبی نجات می‌دهد.
هیچ خسارت و محدودیتی بالاتر از این نیست که در نگاه دیگران مقدس جلوه کنی.
‌برای رهایی از اسارت نگاه دیگران، گاه به شیوهٔ ملامتیون رفتار کن. اگر دیگران تو را مقدس می‌انگارند گاه با کاری به ظاهر احمقانه و غیر معمول، این نگاه‌شان را در هم بشکن. بگذار پی کارشان بروند. تو را هیچ نیازی به توجه و طرفداری اینان نیست. خودت را از اسارت نگاه‌ خفقان‌آورشان نجات بخش.
از شیوه‌های کاربردی ملامتیون بهره ببر. شیوه‌هایی است که به کسری از ثانیه تو را رهایی می‌بخشد و از شر حفظ خود در نگاه دیگران خلاصت می‌کند. این کاری است که خود من نیز هرگاه که بخواهم بدان عامل‌ام و از آن لذت می‌برم.
‌شکستن بت مقدس‌مآبی خود آن هم در نگاه دیگران لذتی وافر دارد. عین رهایی و اِخلاص است.و یادت باشد تو تنها زمانی که قادر باشی بت تقدس‌مآبی خود را بشکنی، مقدس خواهی بود. تقدسی حقیقی که هرگز مزاحم آزادی تو نیست.