از کودکی سجود و سیر و سلوک

از کودکی‏، سجود و سیر و سلوک،
به سیمایت نور می ‏افشاند
و عرفان، رخ‏ آرای تو گشته بود.

وقتی بر شانه‏ های تو،
جامه فاخر امامت امت نشست،
به حبس کج نهادان، آرزده شدی.
پرنده روح تو اما
به هیچ میله و قفلی تن نداد؛
که اوج زندان و کنج آن حبس،
رخصت خلوت تو بود با معبود؛
«عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد».

روزها با تشنگی کام تو، با روزه
و شب‏ها با ناله و نوای مناجات تو پیوسته،
رنگ خدا می‏گرفت.

آن رنج‏ها و عسرت‏ها را به صبر و سکوت،
به شیوه نیای بزرگت علی علیه‏ السلام
از سر گذراندی و با حضور گسترده کلامت
بر سرزمین‏های شیعیان، دل ‏آرامشان شدی.
این حضور گرم،
از آنِ ارشادگری ‏های تو بود.

سیره و سریرت تو،
به سان کهکشانی از نور
و منظومه‏ ای از ستارگان شب،
مرز پیدا کردن راه بود از بیراهه،

و بدعت‏ها و کژی‏ها،
با انگشت اشارات تو
به سمت صراط، راه می‏نمود.

آهسته آهسته، روی در پرده می ‏کشاندی
تا دلدادگان کوی تشیع را
به شیوه مهدی ‏ات مأنوس کنی که:
آفتاب می ‏خواهد روی در نقاب ابر کشد
و تا زمانی دور، این‏گونه بتابد.

مرثیه ‏سرای هجرت توییم
و همچنان چشم انتظار رونمایی آفتاب.

«ما در انتظار رویت خورشیدیم»

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> <><><><>
اَللّهُــــمَّ عَجـِّــل لِوَلیِّــــکَ الفَـــــرَج

برای حمایت از ما لطفا share کنید...

پیج فرهنگی مذهبی♥ چشم انتظاران مهدی (عج)
http://line.me/ti/p/%40suh1318r