تا که بودیم نبودیم کسی

تا که بودیم نبودیم کسی،
کشت ما را غم بی همنفسی،

تا که رفتیم همه یار شدند،
تا که خفتیم همه بیدار شدند،

قدر آینه بدانید چو هست،
نه در آن وقت که افتاد و شکست