اینکه کسی رفته باشه با اینکه تو رفتنش رو باور کنی دوتا

اینکه کسی رفته باشه، با اینکه تو رفتنش رو باور کنی، دوتا حرف جداست.
من فکر می‌کنم آدمایی که راه می‌رن و با خودشون حرف می‌زنن، دقیقا همونایی هستن که رفتنِ کسی رو باور نکردن.
همونایی که صدتا خاطره رو زیر و رو می‌کنن تا به یه اسم مشخص برسن.
همونایی که برای یادآوری یه خاطره، کل شهر رو بالا و پایین می‌رن.
همونایی که عصرا، سر ساعت همیشگی، می‌رن همون کافه‌ی همیشگی، می‌شینن پشت همون میز همیشگی و دو تا از همون «تلخِ همیشگی» سفارش می‌دن.
اما مگه آدم، چقدر می‌تونه به روی خودش نیاره؟
.
واقعیت اینه که فراموش کردن، بیهوده‌ترین کاری بود که توی تمام عمرت می‌خواستی انجام بدی و نشده.
همیشه؛
هزار دلیل برای رفتن هست، اما موندن، فقط «یه بهانه» می‌خواد...
سخته یه روز بفهمی، بهانه‌ی موندنش نبودی!