تنهایی فرو ریختنی آرام و تدریجی ست

تنهایی‌ ... فرو ریختنی آرام و تدریجی‌ ‌ست
چنان در سکوت به عمق می‌‌روی که چیزی نمی‌‌شنوی، جز صدای نفس‌های آدم‌هایی‌ که بی‌ هیچ بهتی غرق شدن لحظه‌ای تو را می‌‌نگرند.
آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند شانه‌های خسته ی تو چقدر نیازمندِ آغوشِ بی‌ قضاوت یک دوستِ است.
آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، شاید پشتِ پیچ بعدی در انتظارِ آنها باشد.
آدم‌هایی‌ که نمی‌دانند تردید و انزوا، انتخابِ هیچ کس نیست
آدم‌هایی‌ که نمی‌‌دانند تنهایی‌، فرریختنی آرام و تدریجی‌ ‌ست...