من معلم هستم

«من معلّم هستم»

زندگی ، پشت نگاهم جاریست...
سرزمین کلمات ، تحت فرمان منست!
قاصدک های لبانم هر روز سبزه ی نام خدا را به جهان می بخشد...

«من معلّم هستم»

گرچه بر گونه ی من سرخی سیلی صد درد ، درخشش دارد!

آخرین دغدغه هایم اینست :

نکند حرف مرا هیچ کس امروز نفهمید اصلاً؟

نکند حرفی ماند؟

نکند مجهولی روی رخساره ی تن سوخته ی تخته سیاه جا مانده ست؟

«من معلّم هستم»

هر شب از آینه ها می‌پرسم :

به کدامین شیوه؟
وسعت ِیادِ خدا را
بکشانم به کلاس؟

بچه ها را ببرم تا لب ِدریاچه یِ عشق؟

غرق ِدریایِ تفکّر بکنم؟

با تبسّم یا اخم؟

با یکی بود و نبود، زیر یک طاق کبود؟

یا کلاغی که به خانه نرسید؟

قصّه گویی بکنم؟
تک به تک یا با جمع؟
بدوم یا آرام ؟

«من معلّم هستم»

نیمکت ها نفس گرم ِقدم‌هایِ مرا می‌فهمند...

بال هایِ قلم و تخته سیاه
رمز ِپرواز ِمرا می‌دانند..!

سیب ها دست ِمرا می‌خوانند....

«من معلّم هستم»

درد ِفهمیدن و فهماندن و مفهوم شدن
همگی مال من است....💕


«فریدون مشیری»

🌷