فقط با سایه ی خودم خوب میتوانم حرف بزنم اوس

فَقَط با سایِه ی خُودَم خُوب میتوانَم حَرف بِزَنَم ، اُوست کِه مَرا وادار بِه حَرف زَدَن می کُنَد ، فَقَط اُو میتوانَد مَرا

بِشناسَد ، اُو حَتماً می فَهمَد ... می خواهَم عُصارِه ، نَه ، شَرابِ تَلخِ زِندِگی خُودَم را چِکِه چِکِه

دَر گِلُویِ خُشکِ سایِه اَم چِکانیدِه بِه اُو بِگٌویَم:

" ایــن زِنـــــدِگــــی ِ مَـن اَســت !