ببین جانم

ببین جانم
بین خودمان باشد...
یعنی بین من و تویی که این نوشته را میخوانی..
گاهی واقعا باید نبود
،فقط باید رفت...
بدون هیچ حرفی
حداقل برای مدتی!
تا شاید قدر بدانند وجودت را ، خوبی هایت را......
تمام آنهاییکه به تو به چشم سرگرمی برای وقت های بیکاری اشان نگاه میکردند.!
.تمام آنها که بعد نیمه شب،با خواب آلودگی و بدون فکر به تعهدش...دوستت دارم را برایت تایپ کردند و به صبح نرسیده ویرایشش کردند کردند!و تو را با نقطه ای گنگ رهایت کردند..!
تمام آنها که پیام هایت را خواندند .. حرف ها و دلتنگی هایت را...اما چیزی نگفتند و تو را با بی تفاونی تمام،سیلی زدند....!
تمام آنها که تا کارشان جایی گیر میکند،یادت میکنند......!
تمام آنها که به محض رد شدن خر تنهایی اشان از پل زندگی، فراموشت میکنند ..!..
تمام آنها که محبت و مهربانی هایت را به پای منظورهای شیطانی میگذارند..!
تمام آنها که هر طور دلشان خواست قضاوتت میکنند و هرچه دلشان خواست نثارت میکنند....
تمام آنها که گریه هایت را به پای دیوانگی و عاشق شدنت را به پای بی حیایی میگذارند...
تمام آنها که ناراحتی هایت را به پای افسردگی مزمن میگذارند..بی آنکه پای درد دل هایت بنشینند...
تمام آنها که به خودشان اجازه دادند که پاکی تو را زیر سوال ببرند... آنهاییکه حتی برای ناراحتی و حال بد و شدت درد هایت...بازجویی ات میکنند ......!!!
تمام بی تفاوت ها.....
تمام آنها که دلت را شکستند و بعد خیلی راحت گفتند ببخش و حلال کن و فکر کردند که همه چی تمام شد و غفلت کردند از عمق درد تو....و عمق بلایی که سرت آوردند....!
آری جانم...
گاهی باید بروی ...بی آنکه پشت سرت را نگاه کنی..بی آنکه به دلت اجازه ی لرزیدن بدهی...
بروی ..گوشه ای...نقطه ای دور از تمام قدر نشناس ها...
آنقدر دور شوی تا که فقدان مهربانی ها و محبت های گاه و بی گاهت را حس کنند...
نه برای اینکه جبران کنند...برای اینکه دریابند .مهربان بودن وظیفه ات نبود در قبالشان...
بلکه انتخابت بوده......
اسمش هم بی رحمی نیست جانم...
یکی از واجبات هم شاید باشد در این عصر بی تفاوتی ....
میدانی جانم ..همیشه که باشی
عادی میشوی
کم کم زیادی..
و در نهایت فراموش......
رسم تلخیست جانم ...
اما حداقل برای اینکه خودت ،حواست به خودت باش تا که مبادا زیر بار بی رحمی و بی تفاونی از دست بروی.... باید گاهی نباشی........
.
.
.
.
همین و دیگر هیچ.