چتر را دوست نداشتم

چتر را دوست نداشتم،
من از اول هم چتر را دوست نداشتم؛
آخه کسی که باران را دوست دارد چتر را چه کند؟
کسی که عاشق واقعی باران باشد؛مزه خیس شدن زیر باران را از دست نمی‌دهد،حتی به بهای مریضی سنگین، ؛بعد قدم زدن زیر باران...
تاوان زمین‌گیر شدن را می‌دهد تا زیر باران شاید با فکری آزاد قدم بزند.
ولی به باران بگویید نیاید؛زمین دیگر جای قشنگی نیست.
مردمانش ادعای عاشقی می‌کنند؛ولی با چتر زیر باران می‌روند .باران که ببارد،این زمین خاکستری رنگ نیز رنگ خواهد گرفت.
رنگی از جنس امید و شاید اندکی زندگی؛اندکی خوشحالی همانند جنس بچگی بدون بها بدون تاوان؛فقط خوشحالی و امیدواری محض..
یا شاید هم به باران بگویید بیاید؛باران که بیایید کوچه پس کوچه ها؛پلاک به پلاک،زنگ به زنگ بوی زندگی را به همه جا خبر می‌دهد. باران که بیاید؛گونه های خیس از اشک دیده نمی‌شود.
باران که بیاید دلتنگی ها یادآور خاطرات تلخ و یا شیرین می‌شود،باران که ببارد شاید اندکی زندگی به مردمانم برگردد.
به باران بگویید ببارد . . .
ببارد و بدی هارا با خودش به جویبار ها و دریاها ببرد.
ببارد و رنگ رنگین کمان بعد از باران سخت و تگرگ های ترسناک را ببینیم.
ببارد شاید که امید یک کشاورز باشد. ببارد که کوچه هارا؛دل هارا خالی از هرگونه بدی کند.
ببارد که به شهر خاکستری رنگ ؛رنگی از جنس امید و زندگی بدهد.
به باران بگویید ببارد . . ‌.🌱🌧
#عکس ، #باران ، #ویسگون