"مرا ببخش که اینگونه دلتنگ به تو می اندیشم،
مرا ببخش که بیمار توام
و شبانه روز در انتظار آغوش پر مهرت،
مرا ببخش که بی تو ذکری ندارم،
و نام تو زمزمه روح من و جان من و ورد زبان منست،
و تویی که ایستاده ای
در آنسوی حصار
و بی تابانه مرا صدا می زنی،
آی عشق ...
خوش آمدی
به سرای خرابات من،
خوش آمدی ای سکوت،
سکوتی
سرشار از ناگفته های مهری
برخواسته از ایمانی،
ومن اینجا و اکنون،
به یاد بوی کباب یاس
بر بوستان شقایق،
چه بی تابانه تشنه سراب توام."