گاهی فاصله فقط روی نقشه‌ هست...
دل بعضی آدم‌ ها اونقدر نزدیکه که حتی از کیلومترها دورتر هم حال هم رو خوب می‌کنن.
نه دستی توی دست هم هست، نه چشمی توی چشم؛ اما یه «بودن» آروم، یه «فهمیدنِ بی‌صدا» هست که همچی رو بهتر می‌کنه.

این یک دوستی یا عشق معمولی نیست، این هم‌دلیه...
یعنی کسی هست که توی شلوغ‌ترین لحظه‌ها، فقط با یه پیام کوتاه، یه لبخند یا حتی فقط با یادش، قلبت رو از تنهایی نجات می‌ده.
کسی که لازم نیست کنارت باشه تا کنارت باشد.

از نظر روانشناسی، بعضی آدم‌ ها تبدیل به «پناهگاه عاطفی» ما می‌شن؛
محل امنی که کنار اسمشون، مغزمون یاد می‌گیره نفس راحت بکشه، قلبمون آرومتر بتپه و روحمون احساس خونه بودن کنه.

و چه معجزه‌ای بالاتر از اینکه دو نفر، بدون لمس‌کردن دست هم، روح هم رو لمس کنن…
از دور، اما نزدیک؛
جدا، اما در عمق جانِ هم.