اصرارم به پیاده روی چیزی فراتر از اعتقاد دینی است...
که به قطع مطمئنم دین آنجا هم که سخت میکند کار را صرفا به هدف ساخت انسانی برتر است و الا هیچ کجای دین دستور به ریاضت نداده به انسان...
اما من مصرانه از نجف تا کربلا را پیاده طی میکنم تا آب دیده شوم، در حرارت و گرما و سختی ذوب شوم، ناخالصی هایم را دور بریزم و کمی خلوص و جلا بیابد مس آلوده وجودم...
عمود به عمود دل بکنم از آنچه که سنگینی بارم شده و کوله بارم را سبک تر کنم...
پیاده روی اربعین یک سبک زندگی روشن را مقابل چشمت می گذارد...
که در سیر و سلوک انسان حتی از حلال الهی که پیرامونش را پر کرده به حد نیاز و به انگیزه تامین ضروریات ادامه طریق بردارد...
که اگر سرگرم عکس و موکب و خوراکی و دید و بازدید شوی عقب میمانی از سر منزل مقصود و چه بسا خسته شوی و جا بمانی...
در این مسیر تازه میفهمی فقط لازم نیست کوله دنیایت سبک باشد
که باید سبکبال باشی و رها از متعلقات دنیا و بار گناه...
گاهی باید سریع قدم برداری و گاهی آهسته تر تا دستی را در مسیر بگیری و همراه کنی...
به نظرم این مسیر اگر خوب نگاه کنیم همان مسیر حیات بشری است...
مسیری که شروعش با ماست اما مقصدش هرگز یکی نیست...
و در این میان آن کس به مقصود میرسد که مسیر را درست طی کرده باشد... رها و عاری از تعلقات، سبک و خالص
#الهام_جعفری
#ممنوعه