سوره القیامه__قاری عبدالباسط

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ [1]
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ [2]
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ [3]
بَلَى قَادِرِينَ عَلَى أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ [4]
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ [5]
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ [6]
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ [7]
وَخَسَفَ الْقَمَرُ [8]
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ [9]
يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ [10]
قسم مى‌خورم به روز قيامت. (1)
و قسم مى‌خورم به نفس ملامتگر. (2)
آيا آدمى مى‌پندارد كه ما استخوانهايش را گرد نخواهيم آورد؟ (3)
آرى، ما قادر هستيم كه سر انگشتهايش را برابر كنيم. (4)
بلكه آدمى مى‌خواهد كه در آينده نيز به كارهاى ناشايست پردازد. (5)
مى‌پرسد: روز قيامت چه وقت خواهد بود؟ (6)
روزى كه چشمها خيره شود، (7)
و ماه تيره شود، (8)
و آفتاب و ماه در يك جاى گرد آيند. (9)
انسان در آن روز مى‌گويد: راه گريز كجاست؟ (10)
#قرآن #تلاوت #عبدالباسط #القیامه #الله