در جهانی که تکنولوژی تا عمق سلول نفوذ کرده

هنوز کودکانی با دستان خاکی، از زیر آوار جنایات بیرون کشیده می‌شوند. این تناقضِ مدرن بودن و بدوی ماندنِ وجدان، دردناک‌ترین تصویری‌ست که می‌توان دید.

تروریست‌ها، تنها آدم نمی‌کشند؛ آن‌ها معنا را می‌کشند. مرگ یک کودک فقط پایان یک زندگی نیست، شکست یک مفهوم است: عدالت، امنیت، انسانیت.
اما وقتی این جنایت در سکوت جهان اتفاق می‌افتد، دیگر فقط تروریست‌ها نیستند که مسئول‌اند.
سکوت در برابر شر، شریک جنایت است — فقط با لباس رسمی‌تر و بیانیه‌های دیپلماتیک‌تر.

دو کودکی که با زخم و خاک از میان آوار بیرون می‌آیند، تصویری از آن چیزی هستند که هنوز زنده است: اراده‌ی زندگی، حتی وقتی جهان وانمود می‌کند که نمی‌بیند.

اگر امیدی هست، در همین نگاه‌های کوچک است؛ نگاه‌هایی که هنوز می‌فهمند چه شده، اما هنوز به جای خشم، تشکر می‌کنند.
نه به این دلیل که جهان شایسته‌ی تشکر است، بلکه چون این کودکان هنوز انسان مانده‌اند.

و این، دقیقاً همان چیزی‌ست که جهان فراموش کرده: انسان بودن، فقط دیدن فاجعه نیست — واکنش به آن است.

#آقای_تحلیلگر

@mrtahlilgar