دادنصدقهیاخیرات

#دادن_صدقه_یا_خیرات
#چه_فضیلتی_دارد؟!



انفاق، یگانه راه رسیدن
به نیکویی هاست که
بیانگر ایمان واقعی است: #لن_تنالوا_البرّ...».

ـ خداوند که بخشش و انفاق کردن ما را می بیند، چرا در کمّ و کیف آن کوتاهی کنیم؟ پس بهترین ها را انفاق کنیم: «#فان_الله_به_علیم»

ـ آنچه را خود دوست می داری، انفاق کن؛ نه آنچه را بینوایان دوست می دارند: «مما تحبون» و نفرموده «مما یحبون»؛ زیرا ممکن است نیازمندان به دلیل شدت فقر به اشیای ناچیز نیز راضی باشند.

ـ در انفاق، اصل کیفیت است، نه کمیت آن: «#مما_تحبون».

ـ پیش از انفاق و بخشش، مال تنها برای من است، ولی پس از انفاق، مال مردم می شود و به گستردگی و برّ می رسیم؛ با توجه به معنای برّ، که به معنای توسعه است.

ـ در مکتب اسلام، هدف از انفاق و بخشش تنها فقرزدایی نیست؛ رشد انفاق کننده، و دل کندن از محبوب های خیالی، شکوفا شدن روح سخاوت، و نثار کردن محبوب ها در راه خدای محبوب تر ملاک است.

ـ مکتب اسلام، مکتب انسان دوستی است نه مال دوستی؛ مال ها فدای انسان های محروم.

ـ حتی اگر کم داریم، باز هم از همان کم انفاق کنیم: «#وَمَا_تُنفِقُواْ_مِن_شَیءٍ». آری، یک برگ زرد روی حوض، می تواند کشتی صدها مورچه شود.

ـ محبت به مال در نهاد هر انسانی است: «#مِمَّا_تُحِبُّونَ». آنچه خطرناک است، شدت محبت است که مانع بخشش و انفاق شود: «#وَإِنَّهُ_لِحُبّ_الْخَیرِ_لَشَدِیدٌ»

ـ مؤمن باید از بخل دوری ورزد و به دیگران بخشش کند: «#وَلاَ_تَجْعَلْ_یدَک_مَغْلُولَةً».

ـ اسلام مکتب اعتدال و میانه روی است؛ حتی در انفاق و بخشش. «#وَلاَ_تَجْعَلْ_یدَک_مَغْلُولَةً_إِلَی_عُنُقِک_وَلاَ_تَبْسُطْهَا».

ـ نتیجه ولخرجی و زیاده روی در انفاق و بخشش، خانه نشینی و ملامت و حسرت است: «#فَتَقْعُدَ_مَلُومًا_مَّحْسُورًا»

ـ استفاده از فرصت ها در کارهای خیر، همچون بخشش و انفاق، باارزش است