من که نه!
اما دلم...
عجیب بهانه ی بودنت را میگیرد
درست مثل کودکی که در هیاهوی خیابانی شلوغ و پر ازدحام مادرش را گم کرده است و با ترس زیاد بلند بلند گریه میکند و پا به زمین می کوبد
گاهی اشک هایش را با پشت دستش پاک میکند و گاهی میگذارد تا از روی گونه هایش سُر بخورند و درمیان آدم ها عاجزانه از کسی برای پیدا شدن دست های نوازشگر و مهربان مادرش کمک میخواهد
من که نه!
اما دلم
بودنت را
خواستنت را
داشتنت را
عجیب فریاد میکشد...
و چه سخت است این همه "بی تو" بودن جانانِ من...
#خوب_من