«کنار هم بودن، فانتزی هست که در دل رویاها و خیال‌بافی‌های مشترک رشد می‌کند، جایی که هر نگاه، هر لبخند و حتی سکوت‌های کوتاه ، یا همین‌ اجبار به فاصله ها برای عاشق شدن، جهانی از شوق و دلتنگی را می‌سازد، جهانی که شاید هرگز واقعی نشود، اما در عمق قلب همیشه زنده می‌ماند و شخص را به پرواز خیال و امید، به سمت لحظه‌هایی که فقط با هم می‌توانستند بسازند و فرصت نشد ...شاید عمر
به شصت یا به مرگ برسد نمیدانم‌ بلکه شکل واقعی ب خود گیرد