خودمان برای کدام دوست سحر ولدبیگی هستیم
خودمان برای کدام دوست، «سحر ولدبیگی» هستیم؟!
ترند این روزها؛ یک رفیق مثل «سحر»
سحر ولدبیگی میدود میرود جلوی دهان گلوریا هاردی را میگیرد تا نخندد؛ مدام هم به بقیه تشر میزند «بسه بسه» تا کوتاه بیایند و بگذارند او بیشتر در رقابت «جوکر» تاب بیاورد. چه رفیقی! به به! چه باحال تعصب دوستش را میکشد!
ویدئویش وایرال میشود. یک جماعت در اینستاگرام ناگهان دلشان میخواهد رفیقی مثل سحر داشته باشند. کسی که بیاید توی بزنگاهی، مصیبتی، گرفت و گیری، جویای حالشان شود. دست تنهایشان نگذارد. در دوران بحران رفاقت به سر میبریم؟! «چه درونمان تنهاست» این روزها!
نمیدانم والله! پنداری ماها یک عمر چشممان به در خشک شد تا بلکه اینطور رفیقی از گَرد راه برسد و تر و خشکمان کند. کجا مانده این دوست لامصب پس!
بعد یک ویدئوی دیگر درمیآید که مهسا طهماسبی بچگی میکند و نه لزوماً شیطنت؛ سحر زیر بار نمیرود و میگوید بچه دارد. آدرس کودک درونش را میدهد: «از بس که جدیاش نمیگیرید»! در میان حجم اندوهی که با عجله و بیدعوت، ریشه میدواند توی صورتش!
بین حضار اما، نیست رفیقی محض دلداری زیر گوشش زمزمه دلخوشکنکی، بیخیال رفیقی چیزی از این قِسم بخواند! انگار هیچکس حواسش به سحر نیست. حالا بچه یک حرفی زده دیگر. حتماً که هزاران نفر از ما تا به حال مثل سحر در این موقعیت گیر افتادهایم و نبوده رفیقی که از بین گُله گُله آدمهای دورمان، بیاید شانهمان را بمالد. اگر شما این کار را کردهای دمت خیلی گرم، اما اگر فقط منتظر بودهای بقیه وقت دلتنگی و رنجش خاطر یک تُک پا بیایند حالت را بپرسند که ...!
سحر ولدبیگی اینجا آدم را یاد شادی برره «پاورچین» انداخت. دختر ریزه میزه جیغ جیغویی که سپهر مهتابی (سیامک انصاری) بابت جثه ریزش اصلاً او را نمیدید. تکاپویش برای به چشم آمدن را. جوش زدنهایش را. دانشگاه قبول شدنش را. انگار شبیه خود سحر. دختر بیحاشیهای که سالها پایه نود درصد کمدیهای بانمک بوده. با یوسف تیموری کَل کَل کرده. پیش رضا شفیعی جم کم نیاورده. مقابل مهران مدیری عرض اندام کرده. شوخی ساخته و پاس گل داده، اما شاید اندازه ستاره ها دسته گل گردنش نینداختهاند!
سحر ولدبیگی در «جوکر» وسط آن همه مسخره بازی، یادمان انداخت این سالها چقدر کم، احوال «سحر»های بی منت و دلسوز زندگیمان را پرسیدهایم. چه بی وفا بودهایم ما و چه معرفت به خرج دادهاند آنها!
ترند این روزها؛ یک رفیق مثل «سحر»
سحر ولدبیگی میدود میرود جلوی دهان گلوریا هاردی را میگیرد تا نخندد؛ مدام هم به بقیه تشر میزند «بسه بسه» تا کوتاه بیایند و بگذارند او بیشتر در رقابت «جوکر» تاب بیاورد. چه رفیقی! به به! چه باحال تعصب دوستش را میکشد!
ویدئویش وایرال میشود. یک جماعت در اینستاگرام ناگهان دلشان میخواهد رفیقی مثل سحر داشته باشند. کسی که بیاید توی بزنگاهی، مصیبتی، گرفت و گیری، جویای حالشان شود. دست تنهایشان نگذارد. در دوران بحران رفاقت به سر میبریم؟! «چه درونمان تنهاست» این روزها!
نمیدانم والله! پنداری ماها یک عمر چشممان به در خشک شد تا بلکه اینطور رفیقی از گَرد راه برسد و تر و خشکمان کند. کجا مانده این دوست لامصب پس!
بعد یک ویدئوی دیگر درمیآید که مهسا طهماسبی بچگی میکند و نه لزوماً شیطنت؛ سحر زیر بار نمیرود و میگوید بچه دارد. آدرس کودک درونش را میدهد: «از بس که جدیاش نمیگیرید»! در میان حجم اندوهی که با عجله و بیدعوت، ریشه میدواند توی صورتش!
بین حضار اما، نیست رفیقی محض دلداری زیر گوشش زمزمه دلخوشکنکی، بیخیال رفیقی چیزی از این قِسم بخواند! انگار هیچکس حواسش به سحر نیست. حالا بچه یک حرفی زده دیگر. حتماً که هزاران نفر از ما تا به حال مثل سحر در این موقعیت گیر افتادهایم و نبوده رفیقی که از بین گُله گُله آدمهای دورمان، بیاید شانهمان را بمالد. اگر شما این کار را کردهای دمت خیلی گرم، اما اگر فقط منتظر بودهای بقیه وقت دلتنگی و رنجش خاطر یک تُک پا بیایند حالت را بپرسند که ...!
سحر ولدبیگی اینجا آدم را یاد شادی برره «پاورچین» انداخت. دختر ریزه میزه جیغ جیغویی که سپهر مهتابی (سیامک انصاری) بابت جثه ریزش اصلاً او را نمیدید. تکاپویش برای به چشم آمدن را. جوش زدنهایش را. دانشگاه قبول شدنش را. انگار شبیه خود سحر. دختر بیحاشیهای که سالها پایه نود درصد کمدیهای بانمک بوده. با یوسف تیموری کَل کَل کرده. پیش رضا شفیعی جم کم نیاورده. مقابل مهران مدیری عرض اندام کرده. شوخی ساخته و پاس گل داده، اما شاید اندازه ستاره ها دسته گل گردنش نینداختهاند!
سحر ولدبیگی در «جوکر» وسط آن همه مسخره بازی، یادمان انداخت این سالها چقدر کم، احوال «سحر»های بی منت و دلسوز زندگیمان را پرسیدهایم. چه بی وفا بودهایم ما و چه معرفت به خرج دادهاند آنها!
- ۱۰.۱k
- ۱۶ دی ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۴)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط