⚠️ فیلمِ بالا دردناک است.

مصطفی هر چند وقت یک‌بار می‌گوید: تو دیگر خیلی بیش از حد حلما رادوست داری! می‌گویم: وقتی خودت بچه‌دار شدی می‌فهمی که یک پدر چقدر بچه‌اش را دوست دارد. مخصوصا که دختر باشد. مخصوصا که یکی یک‌دانه باشد. مخصوصا که در هفته، دو روز بیشتر نتوانی ببینی‌اش. که دوری، دوستی می‌آورد و فراق، دوستی‌ها را شدیدتر می‌کند.

من عکس و فیلم‌های حلما را هر روز بارها می‌بینم، به هر بهانه و بی‌هیچ بهانه‌. مثلا همین فیلمِ روزِ اولِ کلاسِ دوم‌ش را. همان روز اول مهر را که ماندم خانه تا خودم به مدرسه ببرمش. همین که تویش معلوم است به خاطر مدرسه‌ی جدیدش کمی استرس دارد و من سعی می‌کنم با شعر و مسخره‌بازی بخندانمش. همین را شاید ده‌ها بار دیده‌‌ام. یا این فیلم هدیه تولد امسالم را. نامه‌ای که برایم نوشته بود و خودش برایم خواند. این یکی را حتی بیشتر از قبلی دیده‌ام. آخر فیلم وقتی بغل‌ش می‌کنم و میبوسم‌ش، از راه دور هم سرشار از شادی می‌شوم.

پدرها خیلی تودارند. زیاد از عشق‌شان نمی‌گویند ولی به طرز عجیبی بچه‌هایشان را دوست دارند. همه پدرها همین جوری‌اند. پدرِ فلسطینیِ فیلمِ بالا هم همینطور بوده. حکما بچه‌اش را خیلی دوست داشته. حتما او هم وقتی به خانه می‌رفته دوست داشته بچه‌اش بیدار باشد و بغلش کند. حتما شب‌هایی بوده که بالای سرش نشسته و دقایق طولانی به صورتش خیره شده. دستان کوچک‌ش را بارها و بارها بوسیده. در دو راهی اینکه صورتش را ببوسم‌؟ یا از خواب بیدار می‌شود؟ گیر کرده.

حالا که بچه‌اش پرپر شده این پدر چه باید بکند؟ نمی‌دانم. من اما از هزار و چهارصد کیلومتر دورتر برای او زار زدم. گریستم، گریستم و گریستم. این غم در وصف نمی‌آید. پدری بر بالای نعش فرزندش؟

می‌گویند در حرم حضرت حسین (ع) هم نباید روضه‌ علی‌اکبرش را خواند که این جانگدازترین غم حسین (ع) در روز عاشوراست. هر روز عاشوراست و امروز، عاشورا در فلسطین و کربلاست. در عاشورا بی‌طرف نداشتیم و امروز هم نداریم. بی‌طرفی مساوی حضور در لشکر یزید زمانه است و بر ماست که هر طور که می‌توانیم به یاری حق بشتابیم و در سمت درست تاریخ بایستیم.
_____________________________________
🗒 امین‌نوشت | @amin_nevesht
ble.ir/join/MjNkNjU2OW