سن، تنها عددی‌ست که بر صفحه‌ی شناسنامه می‌نشیند، نه بر جان آدمی. زمان شاید خطوطی بر چهره‌مان بیندازد، اما روح ما را تنها خودمان می‌توانیم پیر کنیم یا جوان نگه‌داریم. درون هر انسانی، کودکی‌ست که هنوز به آفتاب لبخند می‌زند، از صدای باران ذوق می‌کند و با دیدن پروانه‌ها خیال پرواز می‌بافد.

زندگی، بی‌حضور کودک درون، خشک و بی‌روح است؛ مثل باغی بی‌پرنده، مثل شعری بی‌آهنگ. کودک درون ما، منبع شور، خلاقیت و شادمانی‌ست. اگر او را نادیده بگیریم، کم‌کم صدایش در هیاهوی روزمرگی گم می‌شود، اما اگر گاه‌گاهی دستش را بگیریم و با او بازی کنیم، دنیا رنگ تازه‌ای می‌گیرد.

مهم نیست چند ساله‌ای. مهم این است که آیا هنوز می‌توانی بخندی، بی‌دلیل، مثل بچه‌ها؟ آیا هنوز می‌توانی آرزو کنی، بی‌مرز، مثل همان کودک خیال‌پرداز؟

پس بیایید هر از گاهی، بدون توجه به تقویم، کودکی‌مان را مهمان زندگی کنیم. بگذاریم بخندد، بازی کند، نقاشی بکشد روی دیوارهای یکنواخت عادت‌ها. زندگی با کودک درون، همیشه بهاری‌ست، حتی اگر زمستانِ تقویم، سال‌ها گذشته باشد.🙌😍🌹