♥️🤍 *پاییز را باید نفس بکشی*

* نخستین برگ رنگ پریده ی چنار،*
*تا آخرین دانه ی بی سرانجام باران...*

*کفش‌های لبخند بپوشانی بر پای زمان*
*کوله بار   سبک کنی   از خاطراتی که در گنجه ی سکوت، بوی نا گرفته اند*

*بزنی به کوچه های خیس،*
*خالی از هراسِ نرسیدن...*

*لب روی دهانِ انارهای نورسیده*
*بر هر نفس، صبری آرام*
*چای زندگانی را هورت بکشی،*
*نه به این هوا     که هر دمی برود بازدمی نباشد شاید...*

*به این امید  که زاغکی صدساله آشیانِ عشق گذاشته روی درختِ آرزوهات...*

*پاییز*
*دلبرانه ترین آغوش ناتمام*
*در قطارِ تقدیر است*
*پیاده ات میکند*
*سوار شوی  دوباره*
*تمامش را عاشقی کنی*
*از رو بروند لحظه هایی*
*که در عبورِ عمر جلو می زنند*
*از روزشمارِ سالخورده*
*روی طاقچه*
*خودش را  ورق میزند*
*تمام می‌شود...*❤️🤍