زندگی به یک دوچرخه می‌ماند
اگر یکسره و بی‌توقف در مسیرهای سخت رکاب بزنی
جایی در میانه راه, تکه‌های دوچرخه از هم باز می‌شود و تو می‌مانی و زخم‌های روی تن و حسرت مسیرهای نرفته...
اگر رکاب نزنی، حرکت نمی‌کنی و اگر بیش از اندازه آهسته رکاب بزنی, تعادلت بهم می‌ریزد و زمین می‌خوری
این تویی که تصمیم می‌گیری هر از گاهی توقف کنی
پیچ و مهره‌ها را محکم کرده, دستی به سر و گوش دوچرخه‌ات بکشی
نفسی تازه کنی و با خیالی آسوده, مسیر خوشبختی‌ات را طی کنی
باید در کمال آرامش و تعادل, هدایت زندگی‌ات را به دست گرفته و تا مقصد آرزوهایت رکاب بزنی
این تویی که تصمیم می‌گیری, با چه سرعتی برانی که نه آنقدر کم باشد
که بی‌حرکت اندر خم کوچه‌ای بمانی
و نه آنقدر زیاد که زمین بخوری✌
.